Είμαι ό,τι παίζω!
Ό,τι παίζω, είμαι!
Αλήθεια υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις δυο φράσεις;
Η δίκη μου εκδοχή:
1. Είμαι ό,τι παίζω: Σε αυτή την περίπτωση ταυτίζομαι με ό,τι παίζω. Μια μουσική που με ευχαριστεί, ένα φιλικό μουσικό gig, μια επαγγελματική μουσική δουλειά που δε με πολύ ευχαριστεί κ.α.
2. Ό,τι παίζω, είμαι: (Το κόμμα προφανώς και έχει τη σημασία του ). Αφήνω το στίγμα μου σε οποιαδήποτε μουσική μου ενασχόληση.
Το νούμερο ένα είναι πολύ σημαντικό, δείχνει διάθεση, όρεξη, επαγγελματισμό. Το νούμερο δυο όμως είναι το παν! Είσαι εσύ!
Με δύο λόγια μουσική ταυτότητα, είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ σου τρόπος να εκφράζεσαι μέσα από ένα μουσικό όργανο. Μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις με τον τρόπο που το κάνεις και κανείς άλλος.
Αναλυτικότερα η μουσική σου ταυτότητα είναι το σύνολο των οπτικοακουστικών ερεθισμάτων, που παράγεις παίζοντας ένα μουσικό όργανο. Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι ο πιο “safe” τρόπος για να αποκτήσεις μουσική ταυτότητα είναι για παράδειγμα να παίζεις και να ακούς ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής! Αυτό , δεν είναι απαραίτητα λανθασμένο, όμως ένας μουσικός μπορεί να αφήσει το στίγμα του σε παραπάνω από ένα μουσικά στυλ...
Θες ένα παράδειγμα; Ο Vinnie Colaiuta έχει παίξει σε πολυάριθμους δίσκους, από Chick Corea μέχρι Megadeth αφήνοντας επιτυχημένα το στίγμα του σε όλες τις περιπτώσεις!
Τι είναι πιο σημαντικό; Ταυτότητα / χαρακτηριστικό παίξιμο ή ''skills'';;
Υπάρχουν μουσικοί που καταναλώνουν άπειρες ώρες παιξίματος και εξάσκησης σε πράγματα, που ποτέ δε θα χρησιμοποιήσουν σε μια live κατάσταση ή πράγματα που απλά δεν χρησιμοποιούνται πουθενά. Όταν αυτό γίνεται με σωστό τρόπο φυσικά έχει και τα καλά του. Π.χ. βελτίωση ανεξαρτησίας, τεχνικής και πολλών άλλων. Όταν όμως γίνεται απλά για να ικανοποιείται η ψευδαίσθηση ότι μπορείς να παίξεις δύσκολα πράγματα, τότε υπάρχει πρόβλημα. Γιατί εκτός από βασικά πράγματα τα οποία δε δουλεύεις, ενδέχεται να αμελείς την τελειοποίηση των δυνατών σου χαρακτηριστικών. Πάντα θεωρούσα ότι η επιτυχημένη μουσική συνταγή είναι η εξής: Δούλεψε τα αδύνατά
σου σημεία, τελειοποίησε τα δυνατά σου. «Όχι, δε συμφωνώ ότι στην εξάσκησή σου πρέπει να ακούγεσαι συνεχώς χάλια. Αν το μυαλό συνηθίσει σε αυτή την κατάσταση δύσκολα το αποβάλει ακόμα και σε μια επαγγελματική δουλειά!!»
Τα δυνατά σου σημεία είναι αυτά που κάνουν το παίξιμό σου μοναδικό, χαρακτηριστικό.
Λαϊκιστί: Το ψωμί σου.
Παράδειγμα: Ο Lars Ulrich drummer των Metallica, ένας drummer που έχει υποστεί κριτική πάνω σε θέματα τεχνικής και όχι μόνο… είναι τρανό παράδειγμα χαρακτηριστικού παιξίματος. Το παίξιμό του είναι μοναδικό και φυσικά κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει το ίδιο.. Αυτή είναι η μουσική του ταυτότητα!
Μην προσπαθείς να γίνεις κάποιος άλλος. Γίνε εσύ!!
Ζητάω πολλά;; Πάρα πολλά δυστυχώς...
Ζούμε στην εποχή των μουσικών προτύπων. Η πολιορκία του “Face” και του “Insta” καλά κρατεί, οι δημοφιλείς μουσικοί άθελά τους ή μη είναι πλέον μουσικοί influencers κτλ. κτλ.
Δε θα ήταν δυνατόν άλλωστε να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Και εδώ που τα λέμε, εμείς μουσική προβάλλουμε..... για να γίνω και λιγάκι κακός...!
Όμως!
Πόσο εύκολο είναι για ένα νέο μουσικό να μείνει ανεπηρέαστος από όλο αυτό στην διάπλαση του μουσικού του χαρακτήρα; Σχεδόν αδύνατον! Κάπου εκεί λοιπόν χρειάζονται το μέτρο, η αυτογνωσία και φυσικά η σωστή καθοδήγηση
από τον δάσκαλο, καθοδηγητή, μέντορα κτλ. Αυτόν που θα δει τα δυνατά σου σημεία και θα τα εκτοξεύσει!
Αυτόν που θα βρει τις αδυναμίες σου και θα σε βοηθήσει να τις διορθώσεις! Αυτόν, που αν πρέπει, θα σου πει χονδροειδώς: Οκ!!!! Αγόρασες το σετ του Bonham , το έστησες ολόιδιο, φόρεσες τη μπαντάνα στο κεφάλι και πήρες και ένα μπουκάλι βότκα στο χέρι!
Με ρέγουλα όμως... Μην πάθεις και αναρρόφηση...
Μεταφορικό μεν διδακτικό δε!
Πολύ απλά:
Μην γίνεις κάποιος άλλος!!
Γίνε ο Ένας και Μοναδικός: Εσύ!!
