Πώς να αντιμετωπίσετε το άγχος της σκηνής (Stagefright)

Ακούω πολύ συχνά αυτήν την ατάκα από μαθητές μου:

“΄Οταν είμαι μόνος μου στο practice room, παίζω πολύ καλύτερα, αλλά όταν είμαι μπροστά σε κόσμο χάνω τον έλεγχο, παίζω χάλια.'' 

Πρώτον, δεν πιστεύω ότι αυτό όντως συμβαίνει. Πιστεύω ότι λόγω έκθεσης και προβολής, φοβόμαστε τι θα πούν οι άλλοι για εμάς, και νιώθουμε έτσι ανεξαρτήτως της απόδοσής μας. Φυσικά το σώμα σφίγγεται, η αδρεναλίνη μπορεί να ανέβει σε ανεξέλεγκτα επίπεδα και η αυτοσυγκέντρωση που απαιτείται για να παίξει κανείς καλά, χάνεται. Επομένως λόγω της ψυχολογίας μας, επηρεάζεται όντως το παίξιμό μας, με αυτήν τη σειρά όμως. 

Είναι αλήθεια ότι από ένα σημείο και μετά, το παίξιμο είναι καθαρά θέμα συγκέντρωσης και ψυχολογίας. Αφού έχουμε μάθει τα μέρη μας, τα κομμάτια ή την άσκηση, έχουμε εκπαιδεύσει το σώμα μας γι’ αυτήν τη στιγμή και είμαστε έτοιμοι. Αυτό που κάνει τη διαφορά μεταξύ μιας μέτριας και μιας σπουδαίας απόδοσης, είναι το πόσο συγκεντρωμένοι και αφοσιωμένοι είμαστε. Πόσο το άγχος, το οποίο είναι πάντοτε παράγωγο εγωισμού, ανασφάλειας ή χαμηλής αυτοεκτίμησης, μας επηρεάζει. 

Έχοντας παίξει χιλιάδες συναυλίες, δεν έχω ποτέ Stagefright. Το αντίθετο, νιώθω τόσο άνετα στη σκηνή, που συχνά πρέπει να θυμίσω στον εαυτό μου ότι με βλέπει κόσμος, για να μην ξεχαστώ και αρχίζω να συμπεριφέρομαι όπως στο μπάνιο μου (ξύσιμο κεφαλιού, καθαρισμός μύτης, αυτιών, κτλ). Υπάρχουν όμως τακτικές που ακόμα χρησιμοποιώ κάθε φορά, για να μπω IN THE ZONE, να συγκεντρωθώ, να καθαρίσω το πεδίο μου και να ηρεμήσω, καθώς ξέρω ότι μόνο έτσι μπορώ να αγγίξω το 100% της απόδοσής μου. 

 

Πάρε ανάσα. 

Οι βαθιές αναπνοές στρέφουν την προσοχή μας πίσω στο σώμα μας και την παρούσα στιγμή απομακρύνουν το νοητικό white noise. Τι έγινε χθες στην πρόβα? Τι θα συμβεί στο επόμενο section? Παίρνοντας βαθιές ανάσες, το παρελθόν και το μέλλον αποκτούν λιγότερη βαρύτητα. 

 

2. Άκου! 

Όχι μόνο τον εαυτό σου αλλά και την υπόλοιπη μπάντα. Κυρίως τους άλλους. Η μουσική είναι ομαδικό σπόρ. Για να κερδίσεις τον αγώνα, πρέπει να κερδίσει η ομάδα. 

Συγκεντρώσου σε αυτήν. Ιδανικά, θα πρέπει να επηρεάζεις τους άλλους και οι άλλοι ταυτόχρονα εσένα! 

 

3. Χόρεψε! 

Κουνήσου λίγο, όπως σε βολεύει, σύμφωνα με το ρυθμό, ή και όχι. 

Η κίνηση επίσης μειώνει το νοητικό white noise, και σε σπρώχνει να μπεις σ’ ένα δικό σου προσωπικό νοητικό πεδίο. MAINTAIN YOUR SPACE, είναι η ατάκα που λέω στον εαυτό μου όταν νιώθω ότι δεν το ’χω ακόμα και προσπαθώ να μπω στο “πεδίο μου/quiet place/zone”. Με το που μπαίνω εκεί, δε με ενδιαφέρει στ’αλήθεια τίποτα. Σίγουρα όχι η γνώμη του Τάκη Μπαγκέτα για το αν παίζω καλά. Βασικά δε με ενδιαφέρει ούτε εμένα αν παίζω “καλά”.  Οποιοσδήποτε χαρακτηρισμός είναι φτωχός και ποταπός για το μεγαλείο της τέχνης. Απλά υπάρχω εκείνη την στιγμή και το παίξιμο συμβαίνει γύρω μου. Ειρωνικά, με αυτό το mindset έχω κάνει τα καλύτερά μου παιξίματα. 

 

4. Διάλεξε ένα σημείο που βλέπεις στο χώρο.
Μπορεί να είναι ας πούμε μία αφίσα, η πεταλιέρα του κιθαρίστα, μία πολυθρόνα στο μαγαζί, ένα δέντρο σε εξωτερικό χώρο. Διάλεξε ένα και κοίτα το επίμονα την ώρα που παίζεις. Αυτή είναι μια τεχνική που ανακάλυψα μόνος μου, και έχει άμεσα αποτελέσματα. Και πάλι, η προσοχή σου είναι ελαφρώς στραμμένη αλλού. Το Monkey brain παίζει με το καινούργιο του παιχνίδι και αφήνει την τέχνη ήσυχη, να συμβεί όπως μόνο αυτή ξέρει. Απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτήν την τεχνική, να είναι μία μπάντα με την οποία παίζεις καιρό , ώστε να μην απαιτεί eye contact. Επίσης καλύτερα να μην κοιτάς επίμονα στα μάτια τον Μπάμπη τον Σουγιά, για να μην αρχίσεις Bar Fight, καθώς και επίμαχα μέρη της τραγουδίστριας ( !? ) για να μην απολυθείς (ακόμα και αν τα βρείτε, ΠΑΛΙ θα απολυθείς).