Αρχικά να ξεκαθαρίσω πως σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω πως γνωρίζω αυτό που λέμε τεχνική. Αλλιώς στην επικεφαλίδα και τη φωτογραφία θα είχε τον Buddy Rich. Πιο πολύ θα προσπαθήσω να περιγράψω αυτό που νιώθω σχετικά με το θέμα.
Η τεχνική (και δεν μιλώ μόνο για τα τύμπανα), έχει περαστεί στο μυαλό μου ως ένα θέμα “ταμπού”. Υπάρχουν ομάδες μουσικών που δεν μιλούν ποτέ γι’ αυτό και υπάρχουν και άλλες που ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά και εξ' ολοκλήρου με το θέμα. Μεταξύ των δύο περιπτώσεων υπάρχει μια ομάδα “μπερδεμένων” που προσπαθούν να ταυτιστούν με κάποια ενδιάμεση οδό. Το μπέρδεμα προφανώς προέρχεται από το γεγονός ότι νομίζουν ότι ανήκουν σε κάποια μειονότητα που δεν “ανήκει πουθενά” ενώ στην πραγματικότητα βρίσκονται στο πιο λογικό σημείο...
Προσωπικά τώρα, είχα βρεθεί πολλάκις αντιμέτωπος με τις ανασφάλειές μου για το πού ανήκω ακριβώς, μέχρι που μπόρεσα να επικοινωνήσω σε ένα επίπεδο με πολλούς μουσικούς που εγώ θεωρούσα τοπικούς ήρωες του οργάνου. Η παρατήρηση που μου άνοιξε κάπως τα μάτια ήταν πως όλοι τους σαν μονάδες προέρχονταν από πλήρως ετερόκλητα περιβάλλοντα, τόσο μουσικά όσο και τεχνικά αλλά για κάποιον λόγο μεταξύ τους έτρεφαν έναν πηγαίο, απροσποίητο σεβασμό για το παίξιμο και τον χαρακτήρα του άλλου.
Το συμπέρασμα -ή έστω η γενίκευση- στην οποία οδηγήθηκα λέει πως το κοινό στοιχείο που τους δένει και σκέφτονται έτσι ο ένας για τον άλλον είναι οτι όλοι έχουν κάτι συγκεκριμένο να πουν μέσα από το παίξιμό τους.
Νομίζω, πως η μουσική είναι πολύ σαν τη γλώσσα που μιλάμε. Παίζοντας ένα συγκεκριμένο ιδίωμα μουσικής/ κομμάτι/ σόλο κλπ, ο καθένας καλείται να επικοινωνήσει τη γλώσσα του και να πει μια ιστορία υπό τη δική του οπτική γωνία. Γινόμαστε όλοι αφηγητές με άλλα λόγια.
Περνώντας στο πώς σχετίζεται η τεχνική με όλα αυτά θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε πως πρόκειται για την κόλλα που συνδέει όλα αυτά που έχεις στο κεφάλι σου με το σώμα που θα τα εκτελέσει/αφηγηθεί. Η καλύτερη λέξη που μου έρχεται για να το περιγράψω είναι: λεξιλόγιο.
Στη ζωή μας έξω από τη μουσική είμαστε αναγκασμένοι καθημερινά να επικοινωνούμε με τους γύρω μας. Ο καθένας μας είναι προφανές ότι επιλέγει κάθε φορά τη μέθοδό του ώστε να πει αυτό που θέλει. Κάποιος μπορεί να είναι ακαδημαϊκός χαρακτήρας και να χρησιμοποιεί ιδιαίτερο και σύνθετο φραζάρισμα και λεξιλόγιο ενώ παράλληλα ένας άλλος μπορεί να μιλάει πιο αφαιρετικά, ποιητικά ίσως με λιγότερες λέξεις μεγαλύτερης βαρύτητας. Στην ίδια αρχή υπόκεινται και έννοιες όπως το street talk, οι τοπικοί ιδιωτισμοί τα inside jokes μιας παρέας κλπ κλπ. Είναι όλα μέθοδοι για να λες κάτι συγκεκριμένο.
Σκεπτόμενος τώρα ξανά τα τύμπανα θα μπορούσα να ταιριάξω πολλές από τις παραπάνω περιπτώσεις σε μουσικούς και να δημιουργήσω έναν τύπο ντράμερ που θα μπορούσε αισίως να είναι σεβάσμιος στον τομέα του. Ο ακαδημαϊκός θα μπορούσε να είναι ένας clinician που ζει για να κάνει σεμινάρια τεχνικής ή ένας φοβερά τεχνικός ντράμερ που τουράρει τον πλανήτη με το fusion trio του. Ο ποιητής θα μπορούσε να είναι ένας τζαζ ντράμερ παλιάς σχολής, αφοσιωμένος στη φράση που έχει κάτι να πει για να εξυψώσει τη μουσική. Ο street talker θα μπορούσε να ναι μέλος της πιο πετυχημένης rock n' roll/ punk rock/ rock μπάντας του πλανήτη.
Στο σημείο αυτό μπορούμε να πούμε πως ένας ταλαντούχος session drummer είναι ένας μουσικός που πρέπει πρωτίστως να μιλάει τη γλώσσα με έναν τρόπο οικουμενικά κατανοητό ενώ παράλληλα μπορεί να “εξηγήσει” έννοιες (σε μικρά ή μεγάλα δείγματα) από πιο σύνθετα ιδιώματα όποτε του ζητηθεί. Πάντοτε όμως με γνώμονα να γίνει κατανοητός και όχι εσωστρεφής.
Όλες αυτές οι περιπτώσεις μουσικών χρησιμοποιούν τις λέξεις που χρειάζονται την εκάστοτε φορά για να επικοινωνήσουν. Αυτό για μένα είναι ο ορισμός της τεχνικής σαν έννοια. Είναι πιστεύω όλα θέμα του να αναγνωρίζεις τι είναι αυτό που θέλεις να εκφράσεις κάθε φορά που κάθεσαι στο σετ.
