Η επιστροφή στην αίθουσα με βρήκε να κάνω απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, σε μια προσπάθεια οργάνωσης και βελτίωσης της χρονιάς που είναι μπροστά μας. «Σκανάρω» τις μνήμες μου και ανασύρω πρόσωπα διαφόρων ηλικιών. Το καθένα βρέθηκε στην αίθουσα για διαφορετικούς λόγους , με άλλες ανάγκες, στόχους, κίνητρα και επιθυμίες. Σκέφτομαι και θυμάμαι επιτυχίες, ενθουσιασμό και απογοήτευση, έρχομαι αντιμέτωπη με λάθη και κούραση αλλά και το αντίθετο. Κάπως έτσι, κάνοντας πρωτίστως την αυτοκριτική μου, βρίσκομαι εδώ και μοιράζομαι τις σκέψεις μου για όλους τους ανθρώπους που αποφάσισαν να επιστρέψουν στην αίθουσα, όσους ήρθαν και έφυγαν και όσους το σκέφτονται.
Γνωρίζω καλά ότι η αρχική παρόρμηση και πηγή έμπνευσης για να ασχοληθούμε με μια τέχνη, είναι οι καλλιτέχνες που θαυμάζουμε. Αυτό που τελικά ίσως να μην είναι τόσο προφανές, είναι ότι το αποτέλεσμα που εμείς βλέπουμε στις οθόνες μας ή στα live, είναι οι γνώσεις και οι εργατο-ώρες που έχουν κάνει. Το «backstage» της ζωής τους, που σίγουρα δεν είναι τόσο φανταχτερό όσο η στιγμή που τους βλέπουμε στη σκηνή, που τόσο πολύ μας εμπνέει. Το να αντλούμε έμπνευση από έναν έτοιμο μουσικό και να θέλουμε να κάνουμε κι εμείς το ίδιο είναι ένα υπέροχο εναρκτήριο λάκτισμα.
Η αρχική παρόρμηση μας οδηγεί τελικά στην αίθουσα. Η ερώτηση «σε πόσο καιρό;» είναι σχεδόν αναπόφευκτη, κυρίως όταν δεν είμαστε πια παιδιά και η καθημερινότητα μας κυνηγάει…Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει μια ιδανική απάντηση. Πόσο ρεαλιστική και ειλικρινής όμως θα ήταν μια απάντηση σε τόσους διαφορετικούς ανθρώπους και προσωπικότητες, με τόσο άλλες ανάγκες; Θα ήθελα να επαναδιατυπώσουμε αυτήν την ερώτηση. «Εσύ πόσο χρόνο μπορείς, και θέλεις να διαθέσεις ημερησίως;» Δεν υπάρχει μια «πασπαρτού» απάντηση για όλους μας. Υπάρχουν απαντήσεις για τον καθένα μας ξεχωριστά και οι περισσότερες μπορούν να δοθούν από εμάς τους ίδιους μόνο. Ξέρω καλά ότι η ανάληψη της ευθύνης για την πρόοδό μας μπορεί να φαντάζει βαρύ φορτίο αλλά είναι μια αλήθεια που όσο πιο γρήγορα αποδεχτούμε, τόσο πιο γρήγορη θα είναι η εξέλιξή μας.
Δεν χρειάζεται να έχουμε από την αρχή ολόκληρο το πλάνο της προόδου μας ή του προορισμού μας ερχόμενοι στην αίθουσα. Αυτό που χρειάζεται είναι η δεκτικότητα στην πληροφορία και τον πειραματισμό. Η ενασχόληση με μια τέχνη πολλές φορές μας αναγκάζει να έρθουμε αντιμέτωποι με τον ίδιο μας τον εαυτό. Τις φοβίες και τις ανασφάλειες μας, τα κενά μας και μερικές φορές την υποσυνείδητη άρνηση να αλλάξουμε συνήθειες μας. Συχνά στη διαδρομή ίσως χρειαστεί να επαναπροσδιορίσουμε τα κίνητρά μας και ολόκληρη ίσως την φιλοσοφία μας. Δεν τα λες και απλά πράγματα εδώ που τα λέμε… και ποιος θα φανταζόταν ότι για να μάθω να τραγουδάω θα πρέπει να λύσω τα υπαρξιακά μου ζητήματα ε; Το σίγουρο είναι ότι όλα θέλουν το χρόνο τους. Και τα «εξπρές» μαθήματα χωρίς συνέπεια είναι τσάμπα κόπος. Σας το λέω από καρδιάς…
Η αίθουσα μουσικής από το σχολείο μέχρι σήμερα αποτελούσε για μένα ένα καταφύγιο. Μέρος χαλάρωσης, ασφάλειας και δημιουργικότητας, επαναπροσδιορισμού και συνειδητοποίησης του εαυτού μου εκτός ρόλων και κοινωνικών επιταγών. Μπορούσα να δω τον εαυτό μου σε συνάρτηση με τη μουσική που τόσο αγαπώ και να έρθω σε επαφή με ανθρώπους που μοιραζόμασταν το ίδιο πάθος ερχόμενοι από τόσο διαφορετικά backgrounds και με τόσο διαφορετικές ιστορίες.
Η ανάγκη μου να μοιραστώ μια τέτοια αίθουσα με έφερε σήμερα εδώ να γράφω πάλι στην αρχή της χρονιάς. Γράφω με την προσδοκία όσοι πάρετε την απόφαση να μπείτε φέτος στις αίθουσες, να το κάνετε λίγο πιο συνειδητοποιημένοι, λίγο πιο θαρραλέοι και «ανοιχτοί», λίγο πιο αποφασισμένοι. Η αίθουσα δεν είναι ατομική υπόθεση, τα θαύματα γίνονται με όμορφες συνεργασίες.
Δίνω ραντεβού στις αίθουσες λοιπόν… και εύχομαι μια δημιουργική και παραγωγική χρονιά.
